flash in the pan – raport z sesji cz.2

Ciąg dalszy mocno zmodyfikowanej przygody autorstwa Stefana Laegteskova. Modyfikacja objęła głównie zabiegi, które pozwoliły mi wprowadzić wzmiankowany scenariusz w linię fabularną mojej polityczno-szpiegowskiej kampanii.

MG: Ja

Gracze:
Madzia – Maja, kotołak, zwiadowca, skrytobójczyni.
Beatka – Ah’qua, elfka z ostlandzkiego lasu, łuczniczka.
Grześ – kapitan von Usingen, dzielny dowódca.
Jaro – Kyllan Thaured, elfi weteran.
Pablo – Alfred von Haman, rycerz Białego Wilka.
Damian – Jorgul Waldbrol, kurier, jeździec i maruda z Ostlandu.
Kamil – Konrad Teub, uczeń czarodzieja i drugi syn jednego z najbogatszych patrycjuszów.

Podróż do Bergsburga zajęła bohaterom zaledwie dwa dni. Jako że wyruszyli już nocą, chcąc zmylić ewentualnych szpiegów bretońskich, udało im się dotrzeć do miasta szybciej niż zamierzali, bo ledwie koło godziny trzeciej po południu. O tym, ze czas był ważny, wiedzieli z Middenheim. W końcu kontakt z każdą z zaginionych komórek wywiadu ginął po około dobie. 

Ekipa dość szybko znalazła karczmę na rozsądnym poziomie („Gospodę pod Bykiem”), a tam od szynkarza BG dowiedzieli się, że ulice są opustoszałem, bowiem na Grossplatze ma miejsce trzeci  etap rywalizacji rusznikarzy – Jurgena Trabenda i Fredericha Gnussinda.

Jedna z uliczek w dzielnicy Sudentor.

Bohaterowie czym prędzej udali się na plac, gdzie wmieszali się w gigantyczny tłum czekający na rozstrzygnięcie sporu. Obecny był również graf Dieter von Kessel, zarządca miasta w ramienia baronowej Hochlandu Hochen-Tuchen. Ten przyjrzał się broniom przygotowanym na konkurs, a następnie opuścił plac i… Jak by to było, gdyby nie było zamieszek. Ot jednemu z czeladników puściły nerwy, rzucił coś do wroga swego pryncypała. Tamten odpowiedział. Wrzaski przerodziły się w wielką kłótnię, ta w pyskówkę, a ta wreszcie w bijatykę pomiędzy czeladzią Gnussinda i Trabenda. A z bijatykami jak to z bijatykami. Minutę później wielki tłum gapiów ogarnęły zamieszki. Ludzie prali się po pyskach, przepychali. W odpowiedzi zielono-czerwoni muszkieterzy hochlandzcy pilnujący porządku wraz z Burgwachte narzucili muszkiety na plecy i ruszyli z forkietami w łapach na rozemocjonowany tłum. Pod razami drewniano-żelaznych forkietów tłum zafalował, zbił się i wpadł w panikę. Rozpoczęło się powszechne tratowanie.

Szalejąca ludzka ciżba rozdzieliła bohaterów. Kilku z nich upadło pod naporem. Zaczęło być nieciekawie. Ale tutaj trzeba przyznać, że poza Jorgulem, który wdał się w bijatykę z jakimiś psiurami z bergsburskich zaułków i slumsów. Szczęśliwie od razów, falangi muszkieterskiej, ciosów forkietami i wreszcie zapuszkowania uratował go Haman, który choć wydostał się z tłumu, zawrócił po towarzysza.

Pozostali z mniejszym bądź większym trudem, nierzadko poobcierani, poobijani, po malowniczych ucieczkach przed Burgwachte wydostali się z tłumu i uciekli do karczmy. Była godzina 17.00.

„Gospoda pod Bykiem” nabita była po brzegi gośćmi, ale i uczestnikami popołudniowych zamieszek. BG zebrali się przy jednym ze stolików i bacznie obserwowali otoczenie. Haman m.in. wypatrzył jednego z czeladników Trabenda i już miał do niego podejść, gdy otworzyły się drzwi do knajpy a w progu stanął beczkowaty sierżant Burgwachte z dwoma strażnikami miejskimi. Tłum ucichł a sierżancina tubalnym głosem, arogancko wygłosił, iż graf von Kessel wprowadził godzinę policyjną. Co oznaczało, ze po zmroku nie można opuścić miasta, szwendać się po ulicach. Prócz tego nie można tworzyć zbiegowisk (więcej niż trzy osoby na raz), a rusznikarze i czeladź zamieszana w spór mają zakaz przez całą dobę opuszczania swoich manufaktur, póki spór nie zostanie rozwiązany. A jak? Pojedynkiem strzeleckim między rusznikarzami, który ma się odbyć za dwa dni.

Po wyjściu Burgwachte Haman podszedł do czeladnika Trabenda (niejakiego Felge) i zproponował mu, ze go odeskortuje do manufaktury. Felge z ulgą przyjął propozycję, w zamian miał przedstawić Hamana Trabendowi. Tak też się stało. Rycerz Białego Wilka spotkał się z Trabendem i z marszu powiedział, że chce od niego kupić broń. Mimo iż Traben dpowiedział, że całą broń sprzedaje armii hochlandzkiej, naciskał, mówiąc, ze chce potajemnie kupić … 1000 muszkietów! Trabend odmówił, ale poprosił od to,  gdzie mógłby się spotkać z Hamanem, gdyby zmienił zdanie. Haman podał adres „Gospody Pod Bykiem”.
Po powrocie Haman przedstawił Usingenowi i pozostałym, o czym rozmawiał z Trabendem. Następnie część grupy udała się na górę karczmy (Usingen, Maja, Ah’qua, Jorgul), a Haman, Konrad oraz Kyllan zostali w głównej sali, do której wkroczył kolejny bohater naszego dramatu. Człowiek, o którym BG usłyszeli wcześniej różne plotki, że jest łowcą czarownic, albo wyznawcą Chaosu, że to asasyn wysłany przez Cesarza, albo szpieg z Marienburga. 

Uliczka za „Czerwonym Leopardem”.

Theodore Mannsohn. Tajemnicza persona, która choć odziana niczym łowca czarownic, z dwoma pistoletami za pasem, łowcą czarownic raczej nie była. Spokojnym głosem z delikatnym uśmiechem błąkającym się na ustach wyciszył kilku co odważniejszych bywalców, zamówił piwko i siadł przy stoliku. Szybko dosiadł się do niego Haman. Po krótkiej rozmowie tajemniczy gość zaproponował Hamanowi, by wraz z przyjaciółmi wykonał dla niego niewielką robotę. Dał nauczkę niejakiemu Nikiemu Grubasowi, karczmarzowi z „Czerwonego Leoparda”, który odgraża się Mannsohnowi.

Haman zgodził się, pożegnał się z Theodorem, który opuścił karczmę, przypomniawszy wcześniej rycerzowi, by po wykonaniu zadania szukać go w karczmie „Czerwony Lew”. Haman po tym  poszedł do Usingena, niezbyt szczegółowo przedstawił zadanie dane przez Mannsohna, toteż kapitan odmówił i zabronił opuszczania karczmy.Rycerz nie powiedział tego Kyllanowi i we dwóch wyruszyli do „Czerwonego Leoparda”.  Konrad też chciał iść, ale wcześniej poszedł powiadomić o tym, że Haman i Kyllan ruszyli wykonać zadanie dla tajemniczego gościa. 

I od tego się zaczęło.

Zarówno Usingen jak i Konrad wyleźli przed karczmę, by złapać Hamana i Kyllana. Było grubo po 20.00, zapadł zmierzch. Konrad Treub co prawda nie zauważył swoich towarzyszy, ale dostrzegł obserwującego go w ciemnościach postawnego, zamaskowanego mężczyznę, który chwilę później dopadł młodego ucznia czarodzieja, obezwładnił go profesjonalnym chwytem a potem wyszeptał do ucha tylko jedno zdanie: „Zaledwie godzinę mi zajęło znalezienie was, głupie chuje!”, a potem znikł w ciemnościach. Wrzeszczący o pomoc Konrad sprowadził do siebie całą drużynę, włącznie z tymi, którzy złamali rozkaz kapitana. Już w karczmie wybuchła nomen omen karczemna awantura. Usingen powalił ciosem Hamana, wywrzeszczał, co sądzi o łamaniu rozkazów. Zagroził sądem wojskowym Hamanowi i Kyllanowi. No i to, co zaczęło się jako pyskówka dwu osób, skończyło się jako pyskówka całej ekipy. w konsekwencji Kapitan zrzekł się (sic!) dowodzenia i wycofał się z akcji, zapowiadając, że po powrocie do Middenheim pisze wniosek o przeniesienie do innej komórki (szykuje się kolejna postać do zmiany). 

Kolejny w łańcuchu dowodzenia, Kyllan (Haman też ma porucznika, ale dość mało zaufania w tej chwili czują do niego pozostali z grupy), zdecydował się wykonać zadanie dla Mannsohna. Jak uradzili, tak zrobili. Koło godziny 23.00 wpadli do „Czerwonego Leoparda” pobili ochronę, bywalców i karczmarza, a potem uciekli przed Burgwachte (dobre wykorzystanie czaru „Dźwięki” przez Konrada). 
Po tym wszystkim, pamiętając spotkanie Konrada z dziwnym napastnikiem i jego słowa, zdecydowali się nie wracać do karczmy (gdzie zostały konie i część ekwipunku). Noc spędzili na cmentarzu (nota bene niezły pomysł, nikt tam ich nie szukał), a rankiem, koło godziny 7.00 udali się do „Czerwonego Lwa” na spotkanie z Mannsohnem. Theodore był wyraźnie zadowolony z pobicia Grubasa Nikiego, a potem zaprosił ich do działaniu przeciwko rusznikarzom. Z jego słów wynikało, że obaj byli zamieszani w skrzywdzenie jego siostry w jakimś mieście poza Hochlandem, toteż teraz czas na zemstę. Zadaniem BG ma być sabotowanie pracy obu manufaktur broni w Bergsburgu należących do rywalizujących rusznikarzy. Po rozmowie Mannsohn wyszedł a Ah’qua zaczęła go śledzić. Jednakże Theodore wypatrzył ją i w jednym z zaułków poprosił (znacząco), by sobie odpuściła. Był na tyle dobry, że elfce nie udało się dalej za nim podążać. Ruszyła więc w stronę czwartej już karczmy, „Zielonych Skrzypek”, gdzie BG umówili się ze swoją elfią towarzyszką. Po drodze jeszcze elfka była świadkiem, jak wokół kwartału, gdzie znajduje się „Gospoda Pod Bykiem” gromadzą się żołnierze hochlandzcy (grupy uderzeniowe, strzelcy z muszkietami na dachach). 

Sesja skończyła się swoisty memento mori dla BG. Ah’qua. Jorgul i Maja ruszyli sprawdzić, o co chodzi z tymi wojakami hochladzkimi, byli toteż świadkami jak żołnierze zabezpieczają kordonem teren wokół karczmy, a chwilę później dwie kilkuosobowe grupy uzbrojone w krótką broń białą i ręczną wchodzą z dwu stron do karczmy (przez drzwi i okno w jednym z  pokojów, w którym spali BG). Przekaz był jasny, Hochlandczycy wpadli na trop trzeciej komórki SDIM. Gdyby nie specyficzne ostrzeżenie BG wpadliby niczym śliwka w gówno, a tak stracili tylko wierzchowce (w tym drogocennego konia Jorgula zwanego „miażdżycielem dziecięcych główek” ;P) oraz część ekwipunku (w tym trzy garłacze i jeden muszkiet). Obecnie jest godzina 9.00. Szpiedzy SDIM od 18 godzin są w Bergsburgu.

Moje luźne obserwacje i uwagi:

1. Zastanawiające jest, jak wszystkie plany BG idą psu w żopę, bo ktoś zawsze sobie wprowadzi modyfikacje. Haman polezie na własną rękę do rusznikarza i spróbuje wcisnąć kit o chęci zakupu 1000 muszkietów i to jeszcze po cichu :). Kyllan z Hamanem polezą na mordobicie, choć Usingen nie wyraził zgody (rozumiem Jaro, że jako postać nie wiedziałeś o braku zgody, ale jednocześnie robiłeś wszystko, by Cię postać Grześka nie zobaczyła, wniosek wychodzi z tego jasny :)). Jorgul znów odłącza się od grupy, a w chwili obecnej obiecuje, ze odbije swojego konia. Jak znam życie, skończy się na tym, ze polezie do garnizonu bergsburskiego, BG za nim i będzie rzeź, jatka i makabra.

2. Czy ktoś tam jeszcze pamięta, że pracuje dla wywiadu, że ma jakieś konkretne zadanie do wykonania?

3. Sześciu graczy spędza głównie czas na dyskusjach, co robić, nie dochodząc w zasadzie do żadnego wniosku. Siódmy gracz, tak kieruje swoją postacią (Haman), że trzeba by obalić garniec krasnoludzkiego samogonu, by choć kapkę zrozumieć z jego działań (kompletnie sprzeczne zachowania, niespójne reakcje etc.)

4. Gdyby nie tajemniczy pan, który dopadł Konrada, to następna sesja dotyczyłaby bardzo bolesnego przesłuchania w lochu hochlandzkich tajnych służb.

5. Kapitan komórki wywiadu, który zrzeka się dowództwa i zapowiada odejście z boku wygląda jakby strzelił focha.

6. No przynajmniej graczki nie strzeliły tym razem focha, ale niezbyt się udzielały poza rutynowymi akcjami zwiadu i eskortowania grupy (Ah’qua jedno śledzenie oraz wraz z Mają obserwacja akcji hochlandzkich służb). Paradoksalnie najwięcej udzielał się (co widać po raporcie) ten, który zebrał najwięcej bęcek od pozostałych. 

7. To już trzecia sesja, podczas której BG idą na ostro między sobą, ale to zarazem trzecia sesja, po której trwa solidna i ciekawa dyskusja. To drugie to na plus, to pierwsze… hmmmm, sam nie wiem. Niefajnie, że się żrą, niefajnie, że wcześniejsze plany i ustalenia nie mają żadnego znaczenia, ale może to zaowocuje jakimś dotarciem się ekipy? Jeśli nie, to wrogowie zetrą ekipę. W proch.

No, to chyba tyle.