Sylvania cz. VI – w mikserze

Gracze:
Madzia – Maja, kotołak, zwiadowca, skrytobójczyni.

Jaro – Kyllan Thaured, elfi weteran.

Pablo – Alfred von Haman, rycerz Białego Wilka, fanatyczny patriota imperialny.

Kamil – Konrad Teub, początkujący czarodziej, ale już z fajerbolem

Damian – dzielny lecz marudny Jorgul, medyk, woj i jeździec.

Maro – jako snotling Bulgo (łącze video).

Grześ niestety był nieobecny z powodów ważnych i obiektywnych :).

Gracze skończyli w mikserze, ale jak do tego doszło. Początkowo wydarzenia nijak nie zapowiadały takiego obrotu sprawy. Po prostu wyruszyli w dalszą drogę Starym Gościńcem, chcąc nieco dalej skręcić na południe i rozpocząć eksplorację Nawiedzonych Wzgórz, a przede wszystkim odnaleźć osławione kurhany.

Pogoda szybko zaczęła się psuć. Wpierw wiatr przywiał znad Stirlandu chmury, a potem rozpętała się okrutna burza. Rzecz jasna najbardziej przerażony był Bulgo, wciąż pamiętając opowieść Andreasa z Tempelhof o mściwości Gebeleizisa i tym, że ów zapomniany bóg zwykł karać śmiertelników piorunem.

Szczęśliwie  bohaterowie zauważyli na wzgórzu dużą, obronną budowlę. Tam też ruszyli, chcąc przeczekać w niej burzę. Budowla okazała się być Klasztorem Sióstr Św. Heleny, zgromadzenie sióstr-sigmarytek, które poświęciły się służbie chorym.

Opactwo Sióstr Św. Heleny

Bohaterowie zostali ugoszczeni, a rankiem spotkali się z przeoryszą Aldone Ellerichsen. Dość długa rozmowa pozwoliła zdobyć nieco informacji, choć w pewnej chwili czcigodna matka-przełożona miała najzwyczajniej dość aroganckich, bezczelnych bohaterów :).  Na sam koniec jeszcze ostrzegła Hamana, iż jego miecz to broń przeklęta, poświęcona Mrocznym Siłom. Zaproponowała przy tym, by rycerz pozostawił swoją broń w klasztorze lub przekazał ją kapłanom Sigmara w Waldenhof. Von Haman rzecz jasna odrzucił tę propozycję, co nie poprawiło relacji z przeoryszą.

Opactwo, korytarz prowadzący do dormitorium

Mimo ulewy BG ruszyli na południe. Przemoczeni, przedzierali się w strugach deszczu przez łagodne wzniesienia Nawiedzonych Wzgórz.

Do wieczora przejechali ledwie 10 mil. Zmarznięci, zmarnowani rozbili obozowisko na zboczu jednego ze wzgórz. Deszcz wciąż lał, choć szczęśliwie burza się już skończyła. Gromy nadal było słychać, lecz z oddali. Nocą bohaterowie, ściśnięci w dwu namiotach, usłyszeli, iż w pobliżu też ktoś obozuje. Maja i Haman zdecydowali się sprawdzić, kim są intruzi.

Opactwo, wnętrze świątyni.

Nie były to gobliny, demony czy trolle, lecz krasnoludy. Ale proszę sobie wyobrazić zdziwienie BG, gdy ujrzeli iż czteroosobową grupką doskonale uzbrojonych i opancerzonych wojowników przewodzi potężny zabójca „czegośtam”, prawdopodobnie gigantów. A w jednym z namiotów kryje się jeszcze niezwykle ciekawa świata, młoda krasnoludka.

Bulgo (pod nosem, urażony niemiłą reakcją krasnoludów na jego widok): Krasnoludy rasiści, każdy to powie, i nikt tu nie lubić zielony człowiek…

Przywódca grupy, ów zabójca zwący się Glorund, bardzo niechętnie przywitał się z bohaterami. Ostatecznie jednak cała ekipa przyłączyła się do obozowiska krasnoludów (ciepło, ognisko!), głównie za wsparcie młodej krasnoludki.

Choć Glorund i reszta krasnoludów była dość opryskliwa i małomówna, to z czasem BG dowiedzieli się kilku ciekawych rzeczy

– Krasnoludka, liczy sobie ledwie 17 lat, zwała się Ranifra, jej nazwisko rozpoczynało się od Morg… (więcej nie zdołała wypowiedzieć, zmrożona spojrzeniem Glorunda), ale dziwnym trafem król Zhufbaru zwie się Morgrim Żelazna Kuźnia. Poza tym była niezwykle przyjacielska, wesoła, ale i rozpieszczona.

– Cała grupa podróżowała do Waldenhof. Glorund i jego podkomendni eskortowali Ranifrę. Już sam fakt, że powierzono eskortę wygnańcowi był dziwny.

– W górach wciąż trwa inwazja goblinoidów i walki o krasnoludzkie fortece.

Rozmowa byłą neizwykle długa i nawet nie podejmuję się przytoczenia jej tutaj. Jednakże jedną sprawę trzeba opisać. BG niemal każdą spotkaną postać wypytują o miecze Vaylanda. Podobnież i Glorunda. Usłyszeli od niego, iż owszem wykuł miecze krasnolud, ale zostały one użyte do czegoś wyjątkowo złego.

I wreszcie sensacja! Glorund rozpoznał w magicznym mieczu Hamana (posiadanym przez niego od ponad dwu lat, znalezionym niegdyś w Reiklandzie, w opuszczonej kopalni) jeden z mieczy wykutych przez Vaylanda – Grazzakaha, czyli „Siewcę Krwi”!

Tak oto z owych siedmiu (lub jak twierdzi inna z wersji legendy – czterech) mieczy odnalazł się w rękach BG.

Rankiem bohaterowie zwinęli obozowisko i kontynuowali podróż na południe. W ciągu dwu dni, przeszli kilkadziesiąt mil. Przed ich oczami rósł masyw Gór Krańca Świata. Temperatura spadła, kilkukrotnie spadł deszcz ze śniegiem.

Jeden z kurhanów skrytych pośród Nawiedzonych Wzgórz.

Wreszcie stanęli przez kurnhanami (swoją drogą niezły fuks, trafiliście prosto w heks z kurhanami:)). Trzydzieści kopców ułożonych w okrąg i ostatani, największy (50-metrowy) na środku, zwieńczony obeliskiem.

Ekipa rozlazła się po obszarze. Część sceptycznie nastawiona do grzebania w kruhanach (Jorgul, Haman i Maja, która zmieniła zdanie na termat kurhanów po stracie ostatniego PP :D:) czekała na największym z kurhanów. Konrad z pozostałymi wlazł na jeden z mniejszych i odwalili płytę kamienną znajdującą się na szczycie wzniesienia.

Wnętrze kurhanu Drannusa

Bulgo (do grupy): Mamy jaja, czy nie?!

Konrad: Mamy!

I odwalili płytę nagrobną na kurhanie

Ogólnie scena śmieszna, ale wciąż dla mnie niezrozumiała. Nim skończyłem opis grobu kryjącego się pod płytą Konrad pieprznął fajerbolem we wnętrze grobu, paląc zawartość. A potem przestraszony wsiadł na konia i zwyczajnie uciekł.

Bulgo: Chodźcie zbadać szczyt największego kurhanu.

Konrad (rozpaczliwie): Ale tam będzie epicentrum chujozy!

W tym czasie Bulgo obszedł największych z kurhanów dookoła i znalazł pod kamiennym osypiskiem dwuskrzydłowe wrota prowadzące do wnętrza kruhanu.

Maja (gorączkowo): Masz jakąś magiczną broń!?

Konrad (zblazowany): Ja jestem magiczną bronią, bejbe!

(po chwili, już normalnym tonem): Mam jeszcze magiczne kolczyki podnoszące Ogładę.

Kiedy ekipa ponownie się zebrała (włącznie z Konradem i Mają, który również zwiała, profilaktycznie:)), wrota otwarto. Co ciekawe bohaterowie weszli do podziemi równo o północy.

Penetracja podziemi trwa już od dwu godzin. W tym czasie sprawdzono kilka komnat. Znaleziono płąskorzeźby ukazujące pochowanego w kurhanie wodza (najprawdopodobniej samego Drannusa, który zjednoczył Fennonów i ostatecznie złożył hołd przed Sigmarem), jego czyny, wojny z goblinami i trollami etc.

Grobowiec niemal na pewno wzniosły dla Drannusa krasnoludy. Kamienna robota, płaskorzeźby, liczne pułapki – to wszystko sugerowało, iż mały lud z Gór maczał paluchy w budowie grobowca.

W czasie eksploracji BG pokonali ożywione szkielety niewolników i zwierząt pochowanych wraz z Drannusem. Tu szczególnie pomocna była ognista kula Konrada. Ostatnia walka z dwunastoma ożywieńczymi strażnikami krypty odzianymi w pancerze z brązu nie była już łatwa. Nim wreszcie bohaterowie pokonali przaeciwnika Maja i Jorgul niemal spadli do zera, a i inni zostali ranni. Bulga ranił zatruty kolec (szczęśliwie odparł działanie truzicny), Konrad wpierdzielił się do zapadni (wcześniej to samo zrobił Haman). Sama radość.

Po walce bohaterowie odnaleźli drogę w głąb krypty. Korytarz prowadził do dużej, okrągłej komnaty na środku której stał 4-5metrowy kamienny posąg wojownika (być może Drannusa) dzierżącego wielki miecz.

Z komnaty prowadziły dwa wyjście. To, którym weszli BG i przeciwległe, niezbadane.  Za sprawą Bulga, wciąż jest ono niezbadane. Oto mały snotling odkrył w jednym ze stopni podestu, na którym stoi posąg dwa otwory wielkości złotej korony. Wraził w nie króki miecz oraz duży sztylet i pociągnął. Niestety w niewłaściwą chyba stronę. Podest, posąg, ba! cała komnata obróciła się w prawo o 45 stopni (blokując tym samym oba wyjścia) a posąg przeciągnął się, uniósł miecz i ruszył na bohaterów!

Na tym sesję zakończyliśmy.

Na następnej najprawdopodobnie historyczny wpierdziel od kamiennego golema :). Jak to powiedział, jesteście w mikserze: okrągła komnata i wielki golem z niemal trzymetrowym mieczem :). Jak się dobrze rozpędzicie, to możecie przez jakiś czas biegać w kółko wzdłuż ścian komnaty, zwiewając przed monstrum :).

Uwagi:

1. Pablo, fajna gra.

2. Heh, akcja z wjazdem na kurhany i zwiewaniem. Bezcenna :). Po cholerę w takim razie tam jechaliście?:)

3. Wiki chyba jutro uaktualnię. Dziś nie dałem rady. Pół dnia skręcałem puzzle, jakie mi żona sprezentowała :(.

4. OPD to świetne narzędzie. Szybko, łatwo i przyjemnie plany dają się dostosować w biegu do sesji. Tak powstał kurhan Drannusa .