Sylvania cz. XVIII – zgubny dylemat

Gracze:

Madzia – Maja, kotołak, zwiadowca, skrytobójczyni.

Jaro – Volker Tillmans, nowicjusz Morra,

Grześ – porucznik von Usingen, dzielny dowódca.

Kamil – Konrad Teub, początkujący czarodziej, ale już z podwójnym fajerbolem

Pablo – bezimienny obwoźny handlarz garnkami i gołębiami, póki co postać nieprzyłączona

Maro – Bulgo, snotling, mały szwendacz, notoryczny łupozdzierca

Damian – Anton Bykow, kislevicki kozak abstynent

Po kilku dniach spędzonych u druida, który wyleczył rany i choroby bohaterów (każdy z tych, co przeżył miał zero Żywotności!) w tym Maję z grubsza (operacja nieco się nie udała, Maja teraz jak się wścieknie to cierpi na migreny lub jak kto woli „ma globusa”) drużyna mogła wykonać swoje drugie zadanie na Wzgórzach Eerie.

Geheimnisnacht minęła, wszelkie fenomeny obejrzeli z sanktuarium druida a potem ruszyli w miejsca, gdzie wedle alchemika Lupenniusa z Essen miały się znajdować depozyty metali. Trzy miejsca sprawdzili w zasadzie w ciągu dwu dni, znajdując za każdym razem ślady goblinich czambułów. A to obozowisko sprzed kilkunastu godzin po setce wilczych jeźdźców, a to grupkę dezerterów goblińskich, z którymi wdali się w walkę, czy wreszcie ostatniej nocy dostrzegli wielki oddział liczący może i ok. 1000 zielonoskórych maszerujący nocą przez wzgórza. Bohaterom udało się uniknąć spotkania z tymi ostatnimi i po sprawdzeniu i oznaczeniu na mapach depozytów ruszyli z powrotem przez Martwy Bór do Essen. Nocą jeszcze byli świadkami godów latających, smokopodobnych gadów o rozdwojonych ogonach. Konrad niestety nie zdobył smoczej krwi potrzebnej do jednego z czarów:

Konrad  (do Mai, patetycznie): SMOCZA KREW! Potrzebuję smoczej krwi! Spuść mi ją!!!

Maja: Ja ci mogę spuścić! Manto!

Dodam, ze wlekli ze sobą małą, drobniutką Dacianę – córkę najbogatszego kupca z Waldenhof (i Sylvanii), Virgiliu Taunescu. Dziewczynkę wyratowali z kompleksu Nekromanty i teraz eskortowali ją z zamiarem oddania ojcu. Problem w tym, że dziecko zachowywało się dziwnie. Oderwane od rzeczywistości, cichutkie, niemal bez emocji o Nekromancie nie mówiło inaczej jak o swoim „wujku”. Mimochodem wspominało o okropnościach, których było świadkiem: katowanych dzieciach, preparowanych po śmierci przez Nekromantę; ożywianych na jej oczach ofiarach czarownika etc.

Z każdym kolejnym dniem niepokój w drużynie narastał. Wreszcie jedynie Maja chciała chronić i odprowadzić Dacianę do Taunescu, pozostali byli skłonni… No właśnie co? Dziecko nie jadło, mało spało, a jednocześnie było ciepłe, oddychało, potrafiło płakać. Jasne, było dziwne, ale kto nie byłby dziwny po pobycie u takiego zwyrodnialca?

Atak kilkunastometrowego wija w Martwym Borze okazał się być kluczowym dla dalszych losów dziecka. Paradoksalne, ale wielki krocionóg wyjaśnił wiele w kwestii Daciany. Podczas przedzierania się przez matecznik bohaterowie wpierw weszli na miejsce wilinki wija, następnie znaleźli ślady jego polowania: porwane pajęczyny i zewłoki gigantycznych pająków. To wystarczyło, by animusz BG spadł niemal do zera. Ucieczka jednak nie powiodła się, krążący wokół wij, nagle zaatakował, odcinając nogę wierzchowcowiAntona. Wybuchła panika: kwik konie, krzyki, zapach krwi. Drużyna rozproszyła się po lesie. Konrad w panice wypalił ogniste kule w kierunku przemykającej w zaroślach istoty. To był koń Volker, który po prosty zagotował się w żarze fajerbola.

Maję wiozącą Dacianę poniósł koń. Pechowy rzut i rumak Mai złamał na wykrocie nogę. Maja katapultowała się przez koński łeb, wyrżnęła o ziemię. Na chwilę się podniosła, błędnym wzrokiem dojrzała ranną ale siedzącą spokojnie i bawiącą się lalką Dacianę, a potem zemdlała.

Kiedy drużyna wreszcie zebrała się do kupy, Usingen wraz z Volkerem sprawdzili dziewczynkę. Jej rana nie wydawała się tak groźna, ja na początku. Ni to otarcie, ni stłuczenie, lekko krwawiła, ale dziwacznie, jakby krew przesączała się przez ciało niczym przez gąbkę. Po zdjęciu góry sukienki okazało się, że Daciana to może nie typowy nieumarły, ale z pewnością nie zwykłą dziewczynka. Jej ciało przecinały grube, czerwone blizny, niczym ślady po powrozach łączących kończyny i głowę z korpusem. Poszczególne części ciała różniły się od siebie odcieniem jakby pochodziły od różnych właścicieli. Daciana, choć zachowywała się jak dziecko (przyznaję, po traumatycznych przejściach), była efektem bluźnierczego eksperymentu Nekromanty!

Dyskusja, która wybuchła, trwała długo, ale niewiele wniosła. Usingen i Volker byli za zabiciem dziewczynki. Maja zdecydowała się bronić jej nawet siłą. Choć były plany spacyfikowania Mai, to przecież jako najlepszy zwiadowca w drużynie, kotołak i specjalista od cichej walki i skradania nie dała zaskoczyć. Skończyło się na pacie.

Dzień później BG zawitali do Essen. Wpierw wkroczyli na kilkukilometrowy pas wyciętego lasu. Obszar iście księżycowy, spustoszona ziemia przez wylewki specyfików alchemicznych mających pomóc w karczu, pniaki, smród. Na samej krawędzi lasu, na jednym z drzew Bulgo odnalazł wyrytą podobiznę twarzy starca z brodą. Biorąc podobiznę za Zamolxisa, a drzewo za święte zdecydował się chronić je przed drwalami, którzy właśnie szykowali się do wycinki zagajnika. Wybuchła dyskusja między bohaterami a majstrem drwali, dla którego rozkaz baronessy von Essen to świętość. Co prawda Bulgo próbował przekupić majstra, by ominął akurat to drzewo, ale bez skutku:

Bulgo: Kilka złociszy wpadnie, a ty ominiesz to drzewo!

Majster: Taaa, a rano baronessa wyjdzie w swoim zameczku na wieżę, wyjrzy przez okno, zobaczy pas wyciętego lasu i… jedno samotnie stojące drzewo  niczym kuśka o poranku!

Bulgo: No co! Skalniaczek!

Ostatecznie do porozumienia nie doszło, Bulgo wlazł na drzewo, początkowo chcąc się do nie go przykuć (cóż, tu akcja ekologiczna skończyłaby się dla niego marnie:)), a drwale poszli na skargę do straży baronessy. Spór rozszedł się na szczęście po kościach, drzewo ścięto, ale Bulgo wcześniej wyciął twarz z drzewa  umieścił w głębi lasu.

W Essen Anton i Maja poszli spotkać się z baronessą, ale nie uzyskali prawa do audiencji (obszarpani, pokrwawieni, nie wyglądali zbyt szykownie). Usingen, Volker i Konrad spotkali się z alchemikiem, przekazali mapy geologiczne Wzgóz Eerie i wysłuchali ostrzeżenia przed baronessą von Essen, która wedle Lupenniusa jest osobą mściwą.

Następnego dnia wrócili barką (ponownie z Linzem) do Waldenhof.

W stolicy Sylvanii wydarzył się ostatni etap sporu o dziewczynkę. Drużyna nie doszła do porozumienia. Volker zaraz z portu wyruszył do świątyni, by okazać łeb Nekromanty (taaak, wiózł go ze sobą) oraz poinformować o Dacianie. Konrad udał się do kupca Taunescu, a reszta spierała się nieopodal portu, co robić dalej.

Konrad przekazał kupcowi całą prawdę o Dacianie. Taunescu początkowo ucieszył się, ale gdy usłyszał, że bohaterowie chcą oddać dziecko Morrytom wpadł w gniew. Zawołał służbę, strażników i w karecie udał się do świątyni (wraz z Konradem).

Volker, przypominam obszarpany, brudny, zakrwawiony i cuchnący gnijącym łbem Nekromanty po marszu obok Bulgo przez miasto, wkroczył do świątyni.

Volker (nowicjusz Morra w szatach kapłańskich) z Bulgiem idą zatłoczoną ulicą do świątyni Morra. Bulgo prowokuje Volkera, łapiąc go za połę szaty:

Bulgo (krzyczy): Tato, tato, ale to miasto ładne!!

Volker (zrezygnowany): Tak, tak synku… Kretynie.

W świątyni przedstawił przebieg wyprawy, a potem poinformował, że BG przywieźli ze sobą ożywieńca przypominającego Dacianę. Rozkaz był prosty, Volker musi przyprowadzić dziecko do świątyni. Wyszedł i ze strażą ruszył po Dacianę.   Tymczasem Taunescu już dojechał przed świątynię, gdzie czekali bohaterowie i jego córka. Dziecko podbiegło do ojca i przytuliło się do niego. Volker przerwał rodzinne spotkanie żądając wydania córki. Taunescu odmówił, odmówił też Usingenowi, który tłumaczył, że to nie Daciana lecz żywy trup. Volker sięgnął po Dacianę, lecz został odepchnięty przez strażników kupca, więc wydał rozkazy strażnikom świątynnym. Skończyło się na jatce. Strażnicy Taunescu legli na ziemi w kałużach krwi, sam kupiec zdzielony płazem miecza upadł oszołomiony, a wyrywającą się i płaczącą dziewczynkę strażnicy wnieśli do świątyni.

Kiedy wreszcie Taunescu podniósł się z klęczek zapowiedział Usingenowi, że zrobi wszystko, by ten tak samo cierpiał, jak teraz on cierpi. Cały swój majątek i wpływy na to przeznaczy.

Ostatnie co BG zrobili to odwiedzili Ulfa von Nordena, Pierworodnego z Zakonu Białego Wilka i poinformowali o odnalezieniu zwłok zaginionego brata Mikaela praz śmierci Alfreda von Hamana.

Końcówka sesji mi się osobiście podobała bardzo. Nafaszerowana emocjami i wyrazista. Każdy wybór miał swoje konsekwencje i o to mi chodziło.

Daciana Taunescu

Grafika zapożyczona stąd.

UWAGI:

1. Te se ne da. Nie da się przy takich problemach znaleźć rozwiązania, dzięki którego nie poniesiecie żadnego kosztu. Małej w łeb dać, schować pod drzewem i nikt się nie dowie. Tak trzeba było zrobić w kompleksie, wtedy by się nie wydało. Potem to są konsekwencje. Oddacie ojcu? Jak się wyda, kult Morra będzie Wam wrogi i Was nie wesprze. Oddaliście Morrytom? Taunescu jest Waszym śmiertelnym wrogiem. Dacie dziecku bez skrupułów łeb? Sorry, ale robicie z siebie (zwłaszcza Usingen) psychopatów, to wiąże się z gorszymi konsekwencjami. Ludzie nie ufają takim odciętym od emocjom typom. A bogowie Chaosu, wręcz przeciwnie, lubią takich :).

Jeśli wybory nie wiązałyby się z konsekwencjami, to po cholerę miałby kreować takie sytuacje na sesji? Jak dla mnie było fajnie, bo wyraziście, niełatwo i szaro. Trudno wybrać co jest dobre, a co złe w takiej sytuacji.

2. Nie, nie da się podejść Mai z zaskoczenia. Sorry, to bardzo doświadczona postać, wojownik, zwiadowca, do tego kotołak. No sorry, nie róbcie jaj z pogrzebu. Jeślibym się na to zgodził, to na następnej sesji Usingena ktoś złapie na nieznajomości prawa i etykiety, a Konradowi jakiś obsmarkany wieśniak zabierze księgę czarów i załatwi go bez problemu nauczoną Kradzieżą Rozumu. Chcecie głuszyć Maję? Proszę bardzo, ale nie da się ot tak, bo ja stałem za nią, a ona się nie spodziewa. Spodziewa się.

3. Kamil. Filmiki z YT. Tylko tyle powiem, kurde!

4. Czy zamierzacie jechać na olimpiadę do kraśków?