Sylvania cz. XXI – Wejście (do) smoka

Gracze:

Madzia – Maja, kotołak, zwiadowca, skrytobójczyni.

Jaro – Volker Tillmans, nowicjusz Morra, który już przekwalifikował się na członka morryckiej straży świątynnej

Kamil – Konrad Teub, czarodziej-kombinator,

Maro – Bulgo, snotling, mały szwendacz, notoryczny łupozdzierca

Damian – Anton Bykow, kislevicki kozak abstynent

Grzegorz – Jurgen von Usingen, porucznik SDIM, twardy wojownik, który ostatnio odkrył w sobie pociąg do alkoholu i kobiet wszetecznych.

Pablo – Krasnolud Logan, uczeń Kowala Runów, przyszły mistrz rzemiosł wszelakich.

Gościnnie wystąpił ponownie

Toho – jako Karsten (dotychczas NPC), samozwańczy rycerz Morra, którego ścigają dawni kompani z zakonu Zasłużonego Odpoczynku.

Ten o imieniu „Huge” to spotkany gadzik przez BG. Autor: Tarjcia (deviant.art)

Dziewięć konkurencji za bohaterami. Duch fair play (pomijam „drobne” oszustwa BG, którzy w ten sposób wygrywali z szlachetnymi krasnoludami ;)), rywalizacja oraz cztery zwycięstwa sprawiły, iż nasi gieroje byli w nastroju do hucznej zabawy.

Noc przed ostatnią, najważniejszą konkurencją – podziemnym maratonem, upłynęła na pijaństwie, tańcach, zabawie oraz bójkach przerywanych przez kolejne interwencje Królewskiej Gwardii, która bez pardonu pałowała co bardziej krewkich gości oberży Książęcej. Bohaterowie zintegrowali się z krasnoludzką społecznością oraz zebrali nowe plotki. Oto okazało się, że drużyna Thordima Młota cierpi na straszliwą biegunkę, migreny i świąd okolic łonowych. To znowuż niektórzy powtarzali, że to ostatnia olimpiada, bo wojna coraz okrutniejsza i król Morgrim chce zawiesić odwieczną tradycję na czas nieokreślony. Wielu też opowiadało, że wielka karawana z żywnością od ludzi z Waldenhof zmierza do Zhufbaru (co jest związana z jednym z questów BG).

Jednocześnie z Bulgiem spotkał się Thordim Młot (faktycznie zbolały, zmęczony i pozieleniały od galopującej sraczki) i zażądał przysługi (w poprzednim raporcie jest wyjaśnione, czemuż to miał prawo jej wymagać). Bulgo miał dokonać sabotażu w drużynie Torrika (syna króla Zhufbaru).

Młody snotling, korzystając z tego, że większość zawodników bawiła się w „Książęcej”, wkradł się na kwatery „torrikowców” i uszkodził ekwipunek księcia.

Rankiem do zawodów stanęły wszystkie drużyny. Część podzieliła się na jednoosobowe ekipy. Inni biegli w dwójkach czy trójkach.

Na sesji było ośmiu graczy, toteż podzielili się oni na dwie czteroosobowe ekipy, by nie rozdrabniać się zanadto. Zasadniczo wyszło to na dobre narracji i dynamice sesji.

Jeszcze przed biegiem Bulgo zauważył, że jego rany zadane dzień wcześniej zębami przez kozła „Nurglaka” nie chcą mu się goić. Mało tego, bolą, cuchną i cieknie z nich ropa. Przerażony snotling, myśląc, że „złapał” zgnilizną Nurgle’a wydudlił jeden z posiadanych, bezcennych eliksirów leczenia. Rany oczywiście się wyleczyły, jak i choroba  (zwykłe zakażenie:))

Konrad (jak Bulgo zmarnował eliksir, wścieka się na Usingena): Dałeś mu?!

Usingen: Miał!

Konrad (pokazując na Maję):”Miau! Miau!” to ona robi! Wjebał nam eliksir!

Bulgo: To była zgnilizna Nurgle’a!

Usingen: Przenosi się drogą płciową!

Maja: Jeju, jak to się na ciebie przeniosło?

Volker: Kozioł go wyryćkał!

DRUŻYNA 1: Maja, Volker, Anton oraz Karsten, czyli ekipa „trzeźwiaków” (Maja owszem doiła jak krasnolud w „Książęcej’, ale Volker i Karsten delikatnie popijali, a Anton, wciąż pod wpływem klątwy, w ogóle)

DRUŻYNA 2: Usingen, Konrad, Bulgo oraz nowoprzyjęty krasnolud – Logan, czyli ekipa „ochlapusów” (pierwsza trójka piła do spągu, Konrad uderzył w podryw do krasnoludki, Usingen w zasadzie nie pamiętał, co robił, a Bulgo zakończył noc „skokiem po flaszkę”, kiedy udało mu się porwać 4litrowy antałek ze stołu i wyżłopać go w locie, nim wpadł rozpędzony na ścianę).

Mechanika podziemnego maratonu opisana jest w moim opisie Olimpiady, zamieszczonym w Bibliotece, ale ogólnie gracze losują karty. Kiery określają szczęśliwe wydarzenia, karo – pech, trefle – niebezpieczeństwa a piki – wrogów. Im wyższa wartość tym większa ranga „eventa”. Czerwony joker to cudowna pomoc, czarny – wyjątkowy pech i wydarzenie znaczące w skali całego Zhufbaru jeśli nie krainy (np. inwazja jaszczuroludzi, upadek jednego z poziomów fortecy, objawienie demona etc.)

DRUŻYNA 1		DRUŻYNA 2
KARTA	WYDARZENIE	KARTA	WYDARZENIE
Walet karo	Galopująca biegunka	9 karo	Zawalisko
As karo	Zabłądzenie	Król karo	Zły kierunek
4 trefl	Pułapka przygotowana przez konkurenta	5 karo	Leże potwora
2 trefl	Upierdliwy insekt	6 trefl	Sabotaż dokonany przez konkurenta
Czarny Joker	Wielkie niebezpieczeństwo	Walet kier	Mapa z trasą
		As kier	Spotkanie kompanów (BG)

Bieg:

DRUŻYNA 1:

Rozpoczęło się spokojnie. Choć z oddali dochodziły ich odgłosy przygód innych zawodników (walki, krzyki, raz nawet jakaś eksplozja), to sami nie doświadczyli niczego złego. Ciche, wymarłe korytarze, olśniewające komnaty, płaskorzeźby i posągi był jedynymi atrakcjami nim…

Najpierw Maja poczuła jakieś dziwne kręcenie w brzuchu, potem pozostali. A następnie wszystki zaczęła szarpać tak przerażająca biegunka, że móiąc w skrócie:

– Jakikolwiek wróg mógł wkrótce tropić ich na węch

– Wędrówka się opóźniła

Karsten (doświadczywszy kolejnego ataku biegunki): To jest kopalnia? Może jest tu węgiel? Można by polizać.

Mało tego, podczas jednego z „postojów” parszywe, skalne skolopendry zaczęły kąsać BG. Pozbycie się owadów niewiele pomogło, bo kolejne atakowały ich, spadając z sufitu. I tak przez całą podróż, co pozwalało przypuszczać, że robactwo z jakiegoś powodu 🙂 wykrywa BG i traktuje jako źródło pożywienia.

Tak oto drużyna „trzeźwiaków” przemianowana na „obesrańców” podróżowała przez Niższe Korytarze Zhufbaru.

Bulgo (komentarz dotyczący przypadłości Drużyny 1): Owsiki! Będą mieli Wielką Orkiestrę Analnej Przemocy!

DRUŻYNA 2

„Ochlapusy” już na samym początku spotkało niemiłe przeżycie. Każdy z nich wziął na podróż po dwa antałki świetnego krasnoludzkiego ale, jednakże szybko okazało się (kto mógł to wykryć jak nie czołowy pijus – Bulgo?), że do antałków ktoś ordynarnie naszczał. Tak oto zapasy piwska przepadły, morale spadło, a BG obiecali sobie dorwać po powrocie sabotażystę.

Wędrując o suchym pysku, udało im się wejść na wyższy poziom a potem odnaleźć górniczą windę. Niestety mechanizm był zniszczony, jednakże zwisająca lina pozwoliła się Bulgowi wdrapać dwa poziomy wyżej. Niestety korytarz był tam zawalony. Co prawda pod sufitem był niewielki prześwit, ale tylko na kogoś małego jak snotling, lub chudego jak anemiczny czarodziej (sorry, Konrad:)). Dzielny snot zaczął się czołgać w zupełnych ciemnościach, pozostali BG zostali przed zawaliskiem, czekając na efekty jego rekonesansu.

MG: Korytarz kończy się drewnianą klatką z zamocowanymi sznurami, obok jest jakiś mechanizm. Winda.

Usingen: Do góry?

Bulgo: Nie, kurwa, w bok!

I były, a jakże. Najpierw Bulgo poczuł zapach mokrej sierści, potem coś zaryczało. Przestraszony Konrad ciepnął w prześwit fajerbolem (I ignis materia! tudzież I ignis animal!- ostatnio najpopularniejsze zaklęcie :)).Snotlinga poparzył płomień, mimo to zobaczył w nagłym rozbłysku światła, iż znajduje się w wylęgarni ogroszczurów. Opanował strach i, wycofując się, ostrzelał bestie z łuku.

Nie pozostało nic innego jak zejść po linie poziom niżej.

DRUŻYNA 1

„Obesrańcy” wędrowali z licznymi postojami, znacząc korytarze wyrazistą wonią. Kolejne godziny mijały, korytarze, komnaty, kawerny zmyliły kompletnie bohaterów. Zabłądzili. Wreszcie udało im się dotrzeć do niewielkiej jaskini z głęboką studnią i schodami prowadzącymi do zniszczonych drzwi. Tam też Anton (posiadający „szósty zmysł”) wyczuł wyraźne niebezpieczeństwo. Kozak wdrapał się po schodach i dostrzegł ułożoną na progu drzwi kupę kamieni. Zaczął je pojedynczy, powoli odrzucać i pewnie wykryłby dzięki temu pułapkę, lecz zniecierpliwiona Maja wraziła miecz w stertę kamyków. Hukło! Błysło! Maja poleciała, płonąc niczym kometa, w jedną stronę. Anton w drugę, wprost do studni. Udało mu się zawisnąć na jej krawędzi i wyciągnięty przez Volkera, dogasił się szybko. Poparzona Maja też ocalała.

Team, cuchnący, pokąsany przez owady, poparzony, powlókł się dalej.

DRUŻYNA 2

Kłócący się opoje, wlekli się kolejnymi korytarzami. Na jednym ze skrzyżowań feralnie skręcili i również pobłądzili. Szczęśliwie usłyszeli w pewnej chwili pobliską walką. Kiedy dotarli na jej miejsce, znaleźli tylko ślady goblinów i martwego krasnoluda z drużyny Ferdssonów. Pechowiec wciąż dzierżył w dłoni mapę Niższych Korytarzy z zaznaczoną trasą biegu. Usingen, znający się na kartografii oraz Logan znający język Khazadów, odczytali plan. Dzięki temu nadrobili stracony czas i wyraźnie przybliżyli się do mety.

Pewnie mieliby szanse na zwycięstwo, jednak pewne wydarzenie zaważyło na dalszym ciągu olimpijskich zmagań. W jednej z na wpół zawalonych komnat Bulgo odnalazł pojedynczy, biały but, a w zasadzie zdobiony diamencikami glanik (diamenciki Bulgo świsnął rzecz jasna!) Dokładnie jeden z dwu, którymi dzień wcześniej (na poprzedniej sesji) chwaliła się Ranifra – córka króla Zhufbaru.

Delikatny glanik Ranifry.

Poza „bucikiem” znaleźli także ciała dwu skavenów. Widać, iż Ranifra nie wypadła sroce spod ogona, lecz jako potomkini królewskiego rodu, bronić się potrafiła.

Rzecz jasna Usingen z pozostałymi zdecydowali się ratować dziewczynę, porzuciwszy uczestnictwo w maratonie.

DRUŻYNA 1

Wędrówka dłużyła się niemiłosiernie. Wreszcie bohaterowie dotarli do przestronnego korytarza, który niegdyś pewnie służył jako główna aleja na tym poziomie.  W pewnym momencie wpadli na wychodzącą hałastrę czarnych orków. Próbowali cofnąć się, ale od drugiej strony analogiczna banda z szamanem na czele zablokowała odwrót. BG niewiele myśląc wpadli w któryś z bocznych korytarzy, przemknęli nim i wypadli na gigantyczną salę z setkami kolumn (pamiętacie Morię z filmu „Drużyna Pierścienia”? No właśnie!)

DRUŻYNA 1 i 2

Idąc tropem Ranifry do tej samej komnaty trafiła drużyna „opojów”. Po to tylko, by dostrzec zwiewających kompanów i setkę orków na ich karkach.

Konrad postraszył fajerbolami zielonych, a potem obie drużyny już razem pognały do wyjścia z gigantycznej komnaty.

Nowy korytarz bardziej przypominał naturalną jaskinię. Setki stalagmitów wyrastało z podłoża, utrudniając wędrówkę Po kilku, kilkunastu godzinach marszu, tropienia, wyszukiwania właściwej trasy BG znaleźli ślady walki. Kilka skaveńskich trupów oraz tropy wskazujące, iż teraz dziewczyna znajduje się w łapach jaszczuroludzi – dawnych „przyjaciół” BG jeszcze z czasów Morlenfurtu.

Wreszcie po forsownej wędrówce BG dotarli do kolejnej wielkiej jaskini, dobrze oświetlonej, która okazała się być osadą jaszczuroludzi. Jakieś 400 metrów od bohaterów w północnej ścianie znajdowało się wielkie (szerokie na kilkadziesiąt metrów) wejście do innej, tonącej w ciemnościach pieczary. Sami BG znajdowali się kilkadziesiąt metrów ponad ziemią. Skalna, doskonale oświetlona droga prowadziła z korytarza na dno jaskiniowej osady.

Maja używa zdolności „wykrycie magicznych istot”:

MG: Czujesz obecność, przytłaczającą, gigantycznej mocy. Potężna istota magiczna swoim umysłem przytłacza twoje myśli.

Konrad (dumny): O kurwa! To ja!

Maja: Ty to jesteś zakłóceniem na moim radarze!

Jaszczurki właśnie odprawiały jakieś rytuały i przy wtórze świstów, syków i wrzasków wrzucały do pieczary jeńców skaveńskich. „Coś” w pieczarze ryczało, a potem skaveni piszczeli, by nagle przestać, kiedy ryk zastępowało mlaskanie i odgłos miażdżenia kości.

Ranifra znajdowała się wśród jaszczurzego tłumu, przywiązana do pala.

Nie opiszę dokładnie akcji, bo sporo skradania było i kombinowania. Natomiast w skrócie. Bulgo z Mają zeszli po ścianie skalnej (Maja spadła, 1 punkt przeznaczenia poleciał)

Pozostali, maskując się pod płaszczami zaczęli skalną drogą pełznąć w stronę tłumu. Mimo pewnych problemów (patrol wojowników jaszczurczych etc.) udało im się zejść, a wreszcie dzięki poświęceniu Konrada dołączyć do Mai i Bulga, którym udało się podkraść (za wielkimi dolmenami jaszczurów) na ok. 50 metrów od pieczary bestii.

Volker odciągnął uwagę wroga, biegnąc drugą stroną jaskini, też tracąc punkt przeznaczenia. Wpadł przy tym na zamaskowanych wojowników skaveńskich, który też pewnie kombinowali, jak świsnąć Ranifrę spod nosa jaszczurów.

W tym czasie kapłani jaszczuroludzi odwiązali Ranifrę, odprawili jakieś swoje dzikusowe, kapłańskie ecie-pecie nad nią i zaprowadzili w stronę pieczary, z której… powoli i majestatycznie wyłonił wielki, szkaradny łeb czerwonego smoka!

Nie było czasu, trzeba było działać. Bulgo odpalił strzałę w ślepia gada, Usingen z nałożonym pierścieniem niewidzialności podbiegł do Ranifry, wyrwał ją z łap kapłanów i pognał w stronę swoich. Smok zaryczał, zionął ogniem  i spalił kilkudziesięciu swoich wyznawców. Potem posłużył się potężną magią ognia i ostro osmalił bohaterów (poleciały kolejne 2-3 punkty przeznaczenia).

Spotkanie w podziemiach. Autor : Reeks (deviant.art)

W tym czasie zwiewający przez jaszczurami i skavenami Volker dotarł do pieczary, przeparadował na pełnym pędzie przed pyskiem smoka i, osłaniany przez Bulga, zaczął biec za pozostałymi.

BG nie kombinowali, lecz wpadli w pierwszy lepszy korytarz. Wściekły smok wypełzł z pieczary i, ziejąc płomieniami, pognał za bohaterami. Szczęśliwie ich korytarz był zbyt wąski dla niego, pechowo prosty jak umysł Bulga i długi niczym jęzor Konrada. Gadzina nabrała dechu i wyrzygała płomienie wprost w korytarz.

Konrad wyrzucił z siebie I ignis materia, i posłał fajerbola za fajerbolem w sufit korytarza, powodując zawał. Płomienie smoka jedynie stopiły kamienie, oddzielając bohaterów od siebie zaszkloną masą granitu.

Ranifra podziękowała grzecznie swoim wyzwolicielom i zaczęła nieporadnie tłumaczyć się, dlaczego zeszła do Niższych Korytarzy (jak zwykle ciekawość).

BG rozpoczęli wędrówkę nieznanymi korytarzami. Po kilkunastu godzinach marszu (druga doba w podziemiach!) zmęczeni, głodni i spragnieni mieli już wszystkiego dość. Maja zmieniła się w kota (nasz kotołak znów wykorzystał swoje moce:)) i, kierując się na kocią intuicję, zaczęła szukać korytarza. Sukces! Znalazła wyjść wprost na górską przełęcz.

Maja zmienia się w kota, biegunka sprawiła, że nie jest zbyt czystym kotkiem. Padają soczyste komentarze.

Maja (wściekła): To co? Mam się wylizać?!

Maja zmieniła się w kota, rozmarzony Bulgo komentuje:

Bulgo: Potem będzie można cycki zobaczyć

Maja: Odchodzę dumnie, zadarłszy pogardliwie ogn.

Bulgo (pokazując pod ogon): Tamto też.

Maja: Wracam i ciacham go pazurami!

Mała uwaga od MG. W tym momencie powiedziałem, by BG ponownie wylosowali kartę, by ustalić ostatnie wydarzenie w podziemiach. I co?! Grześ wyciągnął czarnego jokera!!!

„Przyjaciel” w przestworzach. Autor: Rogie-C (deviant.art)

Można się domyśleć, kto przywitał bohaterów na zewnątrz. Wściekły smok szybujący ponad szczytami i wypatrujący tych, którzy wykradli mu posiłek z krasnoludzkiej księżniczki. BG gnani płomieniami wpadli z powrotem w podziemia.

[Maja zmienia się z kota w człowieka, rzecz jasna nagiego]:

Volker (do Konrada mającego opinię drużynowego prawiczka): Popatrz tak wygląda kobieta.

Usingen: Kobieta ma większe cycki.

Rolę przewodnika przyjął na siebie Logan. Umiejętnie ominął leże skalnego zębacza i intuicyjnie wiódł ich w górę podziemi. Po kolejnych kilkunastu godzin BG dotarli do jednej ze strażnic krasnoludzkich. Teraz opuszczonych. Z wielkiej iglicy skalnej, wydrążonej w środku i zamienionej w punkt obserwacyjny, mogli podziwiać wznoszący się na sąsiedniej górze Zhufbar (20-30 km dalej, hehe) oraz smoka krążącego wokół fortecy. Co i rusz armaty zhufbarskie odstrzeliwały się gadzinie, próbując ją trafić.

Krótko potem BG stali się świadkami potyczki grupy krasnoludzkich wojowników podziemnych z hordą orków. Wykorzystując pozycję na iglicy i dobrą widoczność, Maja zastrzeliłą przywódcę orków, a Konrad ostrzelał zielonych fajerbolami, co załamało ich morale. Krasnoludy rozgromiły zielonych, a potem dołączyły do BG.

Konrad (ostrzeliwując fajerbolami orki): Hej, dziewczynki, w górę picze! I ignis materia!

Okazało się, że od kilkudziesięciu godzin całą armia Zhufbaru przemierza podziemia w poszukiwaniu Ranifry. Spotkany setnik Ifirsson dowodził jednym z takim oddziałów. Przekazał przy tym dobrą wieść BG, Morgrim przerwał maraton, toteż BG nie przegrali tej dyscypliny.

Po odpoczynku i opatrzeniu ran drużyna z Ranifrą i mianem prawdziwych herosów wróciła do Zhufbaru, eskortowana przez wojska Khazadów.

Sesję skończyliśmy wielką audiencją (przy kilkuset krasnoludach z największych rodów), gdzie król Morgrim Żelazna Kuźnia podziękował bohaterom, przyznał im tytuł Przyjaciół Khazadów i ogłosił zwycięzcami Olimpiady. Przy okazji zauważył smutno, że przebudzony smok (legendarny Glaurung), to kolejny ogromny problem dla społeczności Zhufbaru.

Następną sesję zaczynamy ucztą na cześć BG.

W sumie to już czwarta sesja pod rząd z wielką libacją bohaterów.

Jaki musiałby być czerwony smok, by BG mieli szansę go pokonać?

UWAGI:

1. Nie wiem, czy coś bardziej mnie zaskoczy niż te dwa wyciągnięte jokery. Zaburzono sytuację geopolityczną w Góach Krańca Świata.

2. Podczas powrotu Grześ zasugerował, ze można by ruszyć na smoka. Cóż, to na pewno heroiczna i piękna śmierć.

3. Co planujecie dalej?