“Greed is Good” czyli ciągle do przodu. 2/2

Wystąpili:

Marco Derano – Kuba – solos. Twardy gość, jak to solosi.

David B. Lishkov – Karol – śliski korp. Ambitny, łakomy na karierę, oszczędnie gospodarujący moralnymi zagraniami.

Maria Cardinalle (Maria Santana Vilalobos De La Hoya Vera Cruz Cardinalle) – Marcin – solo. Szanowną panią Marię mogliśmy już poznać czytając jej opowieści afrykańskie.

Jak zaplanowaliśmy tak zrobiliśmy. Zajechaliśmy pod strefę i spędziliśmy z godzinę na obserwacji terenu. Rzeczywiście, okolica była patrolowana, ale niezbyt intensywnie. Łatwo znaleźliśmy spore luki w rozkładzie patroli i spokojnie dostaliśmy się w głąb zamkniętej strefy. Poszło łatwo. Trochę za łatwo. Dość szybko odkryliśmy, dlaczego. Robodogi. Strażnicy byli na pokaz a główną strażą były te cybernetyczne dobermany. Doberman o sile lwa i szybkości leoparda. Dodatkowo poruszające się cicho jak pantera i niewydające żadnego dźwięku z pyska. No i czarne, wiec w nocy kiepsko widoczne. Wypatrzył je Derano dzięki swoim smart lustrzankom, też bym wypatrzyła, ale akurat byłam zajęta patrzeniem w innym kierunku. Jeden z piesków nas wywęszył i właśnie pędził bezgłośnie naszym tropem i chwile później dołączyły do niego dwa inne. Derano kropnął pierwszego kilkoma strzałami ze swojego Colta 2000, na szczęście miał tłumik. Kiepsko by było z nami jakbym nie miała ze sobą H&K. Poszedł cały magazynek i ostatni cyberpies zginął w locie do gardła oniemiałego Lishkova.

„Greed is Good” czyli ciągle do przodu. 1/2

 

A good death is it’s own reward.

– Colonel Nathan Hardy

Wystąpili:

Marco Derano – Kuba – solos. Twardy gość, jak to solosi.

David B. Lishkov – Karol – śliski korp. Ambitny, łakomy na karierę, oszczędnie gospodarujący moralnymi zagraniami.

Maria Cardinalle (Maria Santana Vilalobos De La Hoya Vera Cruz Cardinalle) – Marcin – solo. Szanowną panią Marię mogliśmy już poznać czytając jej opowieści afrykańskie.

 

Kiedy już było po wszystkim, kiedy wszystko się skończyło, a właściwie, kiedy dowiedziałam się jak się to wszystko skończyło zdałam sobie sprawę ze są rzeczy, których nie pojmę i nie zrozumiem. Może jestem na to za prosta? Ale chyba to dobrze, bo może bym wtedy skończyła tak jak skończyła się ta historia.

Gambit Harringtona czyli Johnny Chroń Królową! część 2

Część pierwsza Gambitu TUTAJ.

Marcin pisząc raport wiernie trzyma się kwiecistego stylu ghostwritera, od którego aż bolą zęby podczas czytania. A ja myślałem że „50 Twarzy Greya” jest trudne do czytania… No ale sorry, taka mamy konwencję.

Występują:

Aeria Gloris (Grzegorz): miła, spokojna dziewczyna. Ma silne poczucie obowiązku, broni słabszych, pracowała w policji. Charakter praworządny dobry. Troszkę podobna do Motoko ale zdecydowanie daleko jej do pełnej cyborgizacji. Właściwie, to Aeria ma niewiele wszczepów i zgodnie mechaniką CP 2020 jest słabą postacią.

Johnny Harrington (Marcin): całkowite przeciwieństwo Aerii. Wielkie chłopisko zadrutowane po zęby najnowszą i najdroższą elektroniką, chodząca śmierć. Marcin najwyższy wylosowany współczynnik dał na Empatię. Nie, nie dlatego, żeby dla odmiany zagrać wrażliwca. Tylko po to, żeby móc wrzucić w siebie jak najwięcej wszczepów zanim Empatia spadnie mu do poziomu, przy którym MG przejmuje postać. Oprócz niebotycznie wysokich statów wzmocnionych precyzyjnie dobranymi wszczepami na też niewiarygodne szczęście w rzutach kośćmi. Charakter chaotyczny neutralny.

ZERO CHARISMA

Cześć!

Dzisiaj krótka recenzja filmowa. Filmu wyjątkowo mocno nawiązującego do naszego hobby, w którym rpg jest obecne w każdym jego fragmencie – choć to nie fabularki są jego tematem.

Zero Charisma. Film obejrzany – przeze mnie dwa razy, przez Gerwazego raz, ale wnikliwie. Oto jego recenzja dla Was:

Nie wiem, czy ktoś z was zamierza oglądać. Ale i tak podzielę się wrażeniami, przetykając je spojlerami (achtung człowiecze!).

Gambit Harringtona czyli Johnny Chroń Królową! część 1

Drzewo wolności trzeba podlewać

krwią patriotów i tyranów

– Johnny Harrington

Gambit Harringtona.

Czyli, Johnny Chroń Królową

Autoryzowana fabularyzacja relacji Johnnego Harringtona i Aerii Gloris z ich bliskiego spotkania z Brytyjską Monarchią.

Przedmowa Johnnego Harringtona.

Witajcie moi drodzy, mięsni czytelnicy. Przy okazji relacji Marii Cardinalle „Upadek Korporacji SUS” w Solo of Fortune obiecałem opowiedzieć Wam jak to, razem z Aerią Gloris, pomogłem przywrócić brytyjską monarchię na jej prawowite miejsce w historii. Oto obiecana relacja. Pozwoliłem sobie skorzystać z usług Ghost Writera, bo sam, czego nie wstydzę się przyznać, nie jestem najlepszym pisarzem. Niezłym, to fakt, ale nie oszukujmy się jest to akurat ten jedyny fach w którym są lepsi ode mnie. I to bardzo.

Ale pokora jest oznaką wielkości człowieka. Kiedy skończył swoją robotę, zafundowałem mu betonowe kalosze i wykąpałem w Zatoce Coronado. Na jego szczęście szybko sobie przypomniałem że, skoro i tak wszystko ma się ukazać drukiem, jego eliminacja jako potencjalnego świadka jest raczej niezbyt produktywna, żeby nie powiedzieć bezcelowa. Wyłowiłem biedaka i przekonałem go że to taki Śmigus Dyngus, i zagroziłem likwidacją jego rodziny i wszystkich o podobnym nazwisku. Być może będę go potrzebował by w końcu opowiedzieć wam o moim pierwszym spotkaniu z piękną panną Gloris i wyrównanym pojedynku ze śmigłowcem szturmowym. Ale to może następnym razem.

Zapraszam i polecam.

Johnny Harrington